İnsanlar karşılarındaki tarafından sevilmek istedikleri için severler, sevilmeyi umursamadan seven insan yoktur…
Neden hep kendimizce güzel, hoş çekici, sevimli olanı ararız sevmek için? Çünkü çirkin sevimsiz kaba soğuk biri tarafından sevilmeyi kendimize yediremeyiz kendimizi öyle biri tarafından sevilmeye layık görmeyiz. Fiziksel olarak gösterişsiz, hiçbir cazibesi olmayan, oturmasını kalkmasını bilmeyen yanımıza yakıştıramadığımız, konuşmaktan hoşlanmadığımız biriyle olmak istemeyiz. Kim bir sümsük tarafından sevilmek ister ki? Sümsük biri tarafından sevilmek bizi iğrendirir midemizi bulandırır, sonra sinirlenmeye, sümsükten nefret etmeye başlarız ne cüretle böyle bir şey yapar, beni sevmeye nasıl cesaret edebilir diye. Sümsüğün sümsüklüğüne aldırmadan, sadece insan olduğu için, içinde bir kalp taşıdığı için, bizi sevdiği için, karşılık beklemeden, maddi manevi çıkar ummadan sümsüğü sevebilir miyiz? Tabiî ki hayır, ama sümsüğün babası zenginse, malı mülkü varsa, kariyer sahibiyse, belki bir nebze sevebiliriz ya da büyük bir çoğunluk seviyor gibi yapar. Garibim sümsük de bilir bilmesine sevilmediğini ama en azından sevdiği yanında olduğu için avutur kendini. Kimin bizi sevmesini istiyorsak onu severiz…
